De Arabische e-lente

Op 3 juni erkende de VN in een rapport internet als een mensenrecht. Op dezelfde dag sloot Syrië het netwerk af. Dat maakt de vraag naar het belang van internet en sociale media in de Arabische lente bijzonder relevant. Syrië is namelijk het enige land dat internettoegang als wapen gebruikt.

Het VN-rapport was in eerste instantie een reactie tegen een controversieel wetsvoorstel dat Frankrijk en Groot-Brittannië onlangs goedkeurden. Internetpiraten kunnen daar vanaf nu een internetverbod krijgen als ze betrapt worden. Frank La Rue, de Speciale Gezant van de VN-mensenrechtenraad, gaat daar lijnrecht tegenin: het internet moet als een mensenrecht voor zowel groepen als individuen gelden. De raad veroordeelt daarmee ook de manier waarop verschillende regimes in het Midden-Oosten de recente golf van revolutionaire gevoelens proberen te stoppen.

Oppositiebewegingen zouden namelijk volop gebruik maken van sociale media zoals Twitter, YouTube en Facebook. Hoe belangrijk die middelen zijn blijft moeilijk om in te schatten.

Ophefmakende beelden

Voor de Egyptenaar Wael Ghonim, de manager bij Google die mee aan de basis ligt van de Egyptische revolutie, is het eenvoudig:

“Als je een volk vrij wil maken, geef hen dan internet!”

Ghonim richtte met enkele vrienden de Facebookpagina We Are All Khaled Said op om te protesteren tegen politiegeweld en corruptie. De oorspronkelijke Arabische versie van de pagina telt intussen al bijna anderhalf miljoen leden.

Khaled Said was een jonge Egyptenaar, die doodgefolterd werd door de politie in Alexandrië. De gruwelijke foto’s van zijn mishandelde lichaam werden op Facebook gepubliceerd en zorgden voor een schok van verontwaardiging. Honderdduizenden mensen kwamen op de been. Said werd het gezicht dat de Egyptische revolutie op gang trok.

In Tunesië was dat Mohammed Bouazizi, de fruitverkoper die zichzelf uit protest in brand stak, terwijl in Iran de dood van Neda Agha-Soltan door een sluipschutter een mensenmassa op straat bracht. In Syrië valt de twijfelachtige eer te beurt aan Hamza al-Khateeb, een dertienjarige jongeman die net als Khaled Said doodgemarteld werd. Hun dood werd een duidelijk symbool voor de gruweldaden van het regime, een symbool waarmee oppositiebewegingen erin slaagden groepen samen te brengen met uiteenlopende belangen: links, rechts, seculier, orthodox, …

Zichtbaar in het buitenland

De symboliek van hun dood beperkte zich niet tot eigen land: de beelden kwamen online via Facebook, YouTube, … en maakten op die manier het conflict zichtbaar in het buitenland.

Wanneer internationale media uit het land geweerd worden – zoals nu het geval is in Syrië – spelen YouTubefilmpjes, Twitterberichten en Facebookupdates een steeds belangrijkere rol. Door de constante stroom van informatie via die informele bronnen slaagden de regimes er nauwelijks in het verhaal van de opstanden te sturen: de internationale media – met de Arabische zender al-Jazeera op kop – duidden de oppositiebewegingen al snel aan als pro-democracymovements.

Onstuitbare golf

In een ultieme poging om toch vat te krijgen op de beeldvorming en op die manier steun en geloofwaardigheid terug te winnen, namen de verschillende regimes een drastische maatregel: ze sloten het hele netwerk af. Op die manier konden ze ook de communicatie tussen demonstranten, die deels via internet verliep, afsnijden. Ondertussen bleven de staatsmedia een niet-aflatende stroom propaganda uitzenden. In Egypte werd het internet om redenen van staatsveiligheid zes dagen platgelegd, maar dat werkte vooral contraproductief: meer mensen trokken de straat op.

Volgens Hussein, een ontwikkelaar bij een softwarebedrijf in Caïro die verder niet bij naam genoemd wil worden, bewijst dit hoe hard het regime het contact met de bevolking verloren had:

“Ze hebben geen flauw besef van wat zich afspeelt in hun eigen land. Toen het internet afgesloten werd, ging ik net de straat op om te zien wat er aan de hand was in plaats van binnen te blijven. Hosni Moebarak (voormalig Egyptisch president, red.) schoot zich in zijn eigen voet met deze onzin. Vandaar liep het steeds verder uit de hand tot ze inzagen dat het zo niet meer verder kon en na een week werd het internet dan maar weer geopend.”

Omgekeerde wereld

In Syrië waren de opstanden in Tunesië en Egypte een signaal om de strenge censuur op sociale netwerksites terug te schroeven: Syriërs konden plots ongestoord op Facebook en Twitter, wat daarvoor enkel mogelijk was met proxies, servers om quasi anoniem op geblokkeerde sites te surfen. Syrisch president Bashar Al-Assad hoopte met die toegevingen demonstraties te voorkomen. Ook de buitenwereld reageerde voorzichtig optimistisch op al-Assads beslissing. Mazen Darwish van het Syrian Centre for Media and Freedom of Expression stelde in een interview met al-Jazeera dat het regime zou kunnen openstaan voor verandering en modernisering.

Maar volgens andere geruchten infiltreert de Syrische staatsveiligheid bij de oppositie via Facebook en Twitter. Een aantal gebruikers laat weten dat ze verdacht veel vriendschapsverzoeken van onbekenden krijgen en accounts zouden gekraakt worden.

Syrische bloggers die tips geven om de Syrische firewall te omzeilen, worden opgepakt. En het gaat er online steeds grimmiger aan toe: Facebook verwijderde begin mei de officiële pagina van het Syrische leger, omdat er te veel propaganda op verscheen en de oprichters gebruikers opriepen de profielen van oppositieleden te saboteren. Anderzijds telt de pagina van de revolutionaire beweging intussen meer dan 200.000 leden. Ze is een van de zeldzame bronnen van informatie uit Syrië, ondanks de tijdelijke internetblokkade.

Wanhoopsdaad

Bill Woodcock, directeur van het internet-onderzoeksinstituut Packet Clearing House, stelt in een interview met de Wall Street Journal dat internetblokkades wel eens een averechts effect zouden kunnen hebben:

“Hieruit blijkt dat Syrië eerder van moment tot moment aan het handelen is in plaats van strategisch te denken. Een regime dat het zo ver laat komen staat meestal aan het begin van het einde.”

Bovendien heeft de afsluiting van het internet een hoog kostenplaatje. Volgens een schatting van de OESO, de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling, zou Egypte met het uitschakelen van het internet en telecommunicatie ongeveer 90 miljoen dollar verloren zijn, en dat bedrag zal nog veel hoger oplopen. Eind mei veroordeelde een Egyptische rechtbank Moebarak tot een schadevergoeding van 34 miljoen dollar voor de internetblokkade.

Facebookrevolutie?

Het valt dus zeker niet te ontkennen dat het internet en sociale media een heel grote rol hebben gespeeld, maar hoe groot precies is een vraag die veel specialisten op dit moment bezig houdt. Een eenvoudig antwoord geeft niemand. In tegenstelling tot Wael Ghonim blijft Mark Zuckerberg, oprichter van Facebook, bescheiden over het belang van zijn bedrijf in de revolutie:

“Voor om het even welk technologiebedrijf zou het extreem arrogant zijn om te claimen een prominente rol gespeeld te hebben.”

Volgens Zuckerberg waren de revoluties ook zonder Facebook uitgebroken. Uiteraard “hebben mensen de mogelijkheid om te communiceren”, en veel wijder en universeler dan ooit tevoren, “maar dat hebben ze niet specifiek aan Facebook te danken. Wel aan internet”, stelde hij op de recente e-G8-top.

Grensverleggend

In elk geval is het duidelijk dat de jongere generaties in het Midden-Oosten sociale media volop gebruiken. Niet alleen om te chatten met vrienden of spelletjes te spelen, maar ook om te protesteren tegen de wanpraktijken die hun land al decennia lang in een wurggreep houden. De jongere generaties lijken komaf te willen maken met het fatalistische insha’allah – als God het wil – en nemen nu het heft in handen, tegen corruptie, tegen dictatuur, tegen onrecht en voor hervormingen en vrijheid. Voor jeugd en verandering, en tegen de oude mannen die niet meer van deze wereld zijn.

Het lijkt erop dat de revolutie de Egyptische politieke wereld helemaal dooreengeschud heeft. Intussen heeft de Hoge Militaire Raad in Egypte ook een eigen Facebookpagina. De raad, die na Moebarak de macht overnam, gebruikt de pagina om direct met de Egyptische jeugd te communiceren. Berichten worden niet alleen via staatsmedia maar ook op deze manier verspreid. En zelfs het Ministerie van Binnenlandse Zaken, dat zich tijdens de revolutie gehaat maakte door demonstranten uiteen te laten slaan, heeft intussen zijn eigen pagina. De naam? “Wij beschermen en dienen.” Tijden kunnen veranderen.

© 2011 – StampMedia/Lessius – Erik Aerts

Published at Mo* and Apache

Oriëntaalse pracht in de Oriënt

Istanbul – Met Zahide brengt de Staatsopera van Antalya het old school oriëntalisme uit de tijd toen de Oriënt nog een eenvoudige plaats was weer tot leven. Een ijzersterk orkest en enkele uitmuntende aria’s zorgen daarbij voor enkele magische momenten in de zesde opera uit Istanbuls grote operafestival.

Met Zahide speelde Mozart in op een populaire trend die ingezet werd met de vertaling van de vertellingen van Duizend-en-één-nacht in het begin van de 18de eeuw. Verhalen over barbaarse piraten uit moslimlanden die blanke slavinnen meevoerden naar verre harems waren immens populair door hun exotiek, en in veel producties werd dankbaar gebruik gemaakt van de djinns, de vliegende tapijten en de gemene viziers die de verhalen van Duizend-en-één-nacht bevolken.

Door de productie op te voeren aan de toegangspoort van het Topkapipaleis, op een steenworp van de vroegere schatkamers van de sultan en de mysterieuze vertrekken van de harem, lijkt de opera dan ook een milde knipoog te geven naar het schaamteloze oriëntalisme van de tijd. De overdadigheid van de kostuums en de snorren –er gaat niets boven een echte Anatolische snor- gaan daar mooi in mee, en zorgen er allemaal samen voor dat het hele stuk in de overdadige sfeer van het genre baadt. Op enkele dingen na blijft het decor eenvoudig, maar met het Topkapipaleis op de achtergrond hoeft er op dat gebied dan ook niet zoveel moeite gedaan te worden.

Het verhaal heeft weinig om handen: Zahide wordt verliefd op Gomatz, een slaaf van sultan Suleyman. De sultan, die zelf verliefd is op Zahide, laat hen daarop allebei opsluiten. Allazim, de raadgever van de sultan,  probeert Sulayman ervan te overtuigen hen te laten gaan, maar of hij daarin slaagt liet Mozart in het midden. De opera werd nooit afgewerkt omdat hij aan Idomeneo begon, en pas veel later naar het genre terugkeerde met Die Entführung aus dem Serail. Om van het verhaal toch een afgerond geheel te maken werd het verder aangevuld, maar spijtig genoeg op een pijnlijk gekunstelde manier: de sultan geeft Zahide op en zij en Gomatz trouwen. Op zich doet dat weinig afbreuk aan het werk aangezien de nadruk eerder op de muziek en tekst ligt dan op het –eerder flauwe dus- verhaal, maar het had toch beter gekund.

Het is dan ook met de muziek dat deze productie uitblinkt: De eerste aria, “Herr und Freund, wie dank ich dir!“, wordt met overgave gebracht door Devrim Demirel, die de rol van Gomatz op zich neemt.  Zijn krachtige tenorstem trekt het stuk op gang en dankzij enkele uitstekende vertolkingen van zijn collega’s komt het nooit tot stilstand. Göksay Yaran, die sultan Sulayman speelt, weet met zijn stem sterke emoties op te roepen, en in tegenstelling tot veel andere uitvoeringen vervalt zijn karakter niet tot een typetje. Op het moment dat hij beseft dat Zahide van Gomatz houdt hoor je zijn hart echt breken, en zijn toorn daarna –als het vluchtende koppel gevangen wordt- is verschrikkelijk om te horen.

Zahide zelf -een glansrol voor Aslı Ayan- brengt de wellicht meest bekende aria uit het stuk (“Ruhe sanft, mein holdes Leben”) op een meer dan behoorlijke manier, en laat even later merken hoe krachtig haar stem wel niet is als haar microfoon uitvalt. Zonder uit haar rol te vallen blijft ze verder zingen. Indrukwekkend! Toch blijven de hoogtepunten van de hele opera  de lach-aria van Osman (Şafak Güç) en de baspartij van Allazim (Cengiz Sayın). Şafak Güç heeft het perfecte timbre voor dit stuk, en zijn opvallend dynamische acteerwerk zorgt er voor dat de enkele kleine fouten die hij maakt meteen vergeten worden.

Een van de weinige minpunten aan deze productie is de afwezigheid van ondertitels of programmaboekjes, maar met een goede uitspraak zorgt de -volledig Turkse- cast ervoor dat het Duits toch verstaanbaar is.

Copyright foto: Nadia Bolfosu

“The Turkish government should stop making enemies out of its citizens”

Atatürk’s ‘One language, one people’ is often misused to argue against Kurdish claims for language and cultural autonomy. Despite nationalist pressure and many attempts by the Turkish government to shut the party down recent local elections in Turkey turned out a tremendous success for the Kurdish DTP. This demonstrates a substantial local support for Turkey’s only legal Kurdish party with representation in parliament. Despite an uneasy equilibrium with the Turkish government, international support has also been growing.

According to Fayik Yagizay, representative for the DTP to the European Union, Turkey should stop harassing the Kurds as it will only destabilise the country even more. He proposes an alternative political system to the current centralised one: an autonomous Kurdish region under the Ankara central authority. This autonomy would mainly encompass cultural and language freedom. He claims that ceding power to the regional districts will be beneficial for Turkey as a whole. Europe could play a role in negotiations but should first and foremost be clear on Turkey’s accession to the EU. (Erik Aerts April 17^th2009)

DTP’s electoral victory makes your party the fourth largest in Turkey. Do you feel this victory could improve the situation for Kurds in Turkey?

In Diyarbakır alone we obtained 66% of the votes while in almost every Kurdish province our party has booked major successes. This victory disproves Mr Erdoğan’s claim that DTP does not represent the Kurdish people. We had hoped Mr Erdoğan would acknowledge our success and start a dialogue to finally solve the Kurdish question in a peaceful and democratic way, but unfortunately they started a large-scale operationagainst our party instead. About 200 members -executives and activists, including three DTP vice-presidents- have already been detained and remain in custody up to now.

Turkey claims those people were apprehended because they are part of the Ergenekon conspiracy to topple the Turkish government…

The only reason for these raids is Turkey’s inability to deal with the election results. Ergenekonis responsible for hundreds of assassinations and crimes. The irony of it all is that, while the Turkish government arrests and harasses our people, it is us who suffer most from Ergenekon. Mostly our active members, who contributed to our success in these latest elections, have been targeted. Just two hours ago another raid against DTP started in Istanbul, Izmir, Ankara, and some other cities, and it is still going on as we speak. It’s all too obvious that the Ergenokon connection is merely another attempt to discredit our party.

The US is trying to mend its frayed relations with Turkey under president Obama. During his visit to Turkey last month he also met with high ranking Kurdish officials and even shook hands with Ahmet Türk. How do you think this will affect Turkey’s attitude towards the Kurds?

We had hoped our government would take this international recognition as a cue to initiate a dialogue, so you can imagine how shocked we were when we learnt that instead our members were being arrested. Raids will bring us further from a solution and destabilise the country even more.

Before the elections PKK agreed to a cease-fireand promised to refrain from any actions for the duration of the elections. Afterwards they even extended this cease-fire up to the first of June. Turkey’s reaction to this peace offering? The day after the agreement they started the raids. A direct challenge, a defiance even of PKK’s extended hand. I do not know how PKK will respond to these provocations, but we fear the situation may escalate.

The Kurdish manifesto proposes a regional and local structure as opposed to a purely ethnic and territorial conception. Are you proposing a sort of federalism?

No, not at all! We just feel that Turkey is too centralized and think it would be better if some of that central power was given to the regions. That does not mean federalism! The Turkish state is a unitarian one so they believe in one people, one language, on state. Unfortunately there is not just one people in Turkey. Turkey’s political system should be more decentralised and it should respect diversity. The system should acknowledge the fact that there are different Turks and they should be given the opportunity to develop their proper language and culture. Ceding power to the regional districts will be beneficial for Turkey as a whole.

Which criteria do you propose for a new regional structure?

Turkey should be divided in about 20 provinces with democratic autonomy. Kurdish people should have the right to use their own language in schools and state institutions and should get the opportunity to cultivate their proper culture and language. They should have the right to use their economical resources themselves and to control their own political structure by electing their own mayors, governors and governments. It is impossible to govern the whole of Turkey from Ankara because it implies too much bureaucracy and red tape. If you cut that red tape and concede power to the regions they will use their resources much more efficient as they can benefit from that efficiency.

Is there a lot of support for these plans outside of the Kurdish areas?

No, the Turkish people do not back these ideas. Mainly because they are blinded by imposed nationalism. It is very difficult for us to explain something to people who will not even listen.

Might that be because most people fear the slightest bit of autonomy would be used to try and gain independence?

I’m afraid so, even though it’s the other way round: we think that if you bring democracy to a people they will be more connected to their state as they are proud of it. If you deprive them of their rights they will keep struggling. Giving rights to Kurdish people would solve the problem. With these recent actions the Turkish government is only making enemies out of its citizens.

How does PKK feel about this?

Their demands are not that far from our own. They started off fighting for an independent socialist Kurdistan by uniting the four Kurdish areas from Iran, Iraq, Syria and Turkey, but changed their strategy to cope with the new reality of a globalised world. Trying to create a new nation-state today would only yield problems: a Kurdish nation-state would mean fighting Turkey, Iran, Iraq, Syria and their allies. Europeans for example fought for centuries for independent nation states. Now they have lifted all borders and are trying to create a European union. Democracy and freedom are more important to PKK than having an independent state so it’s useless to fight for one. They only want democracy and freedom for the Kurdish people in Iran, Syria, Iraq and Turkey. Freedom to exercise their fundamental rights like culture and language, to have the right to choose their government, etc. We feel this is a reasonable wish.

Is there a good relationship between Kurds in Turkey and those in the other countries?

Even though we have relatives in the other areas we cannot visit them or see them because of strict borders. Everyone is afraid that should the Kurdish people come together they would try to create an independent state. If the Kurdish people really wanted to they could have easily done just that, they are certainly strong enough to at least try. But instead they only want equal rights. It is like I said: if the Kurdish people in Turkey feel the Turkish state is their own, why would they bother fighting and trying to create an independent one?

Revoking the treaty of Lausanne, which divided the Kurdish regions between Iran, Syria, Turkey and Iraq, might solve a lot of problems…

Lausanne is one of the main sources for many of the problems in this region. The Europeans only created it to divide us. First they let us fight amongst ourselves, afterwards they came back in to govern us. They only wanted to divide and conquer, with the current situation to show for it. We don’t believe that Lausanne is untouchable! That does not mean you have to change the political borders though, we only want to change the systems: make them more democratic sized, more tolerant.

During your lecture at Lessius university college you stated that Turkey’s accession to the EU might provide Turkey with an incentive to actually begin working on the problem. How do you think the situation will evolve?

I feel that if the international community were to leave us and Turkey free to reach a solution we might be able to solve our problems ourselves. If Turkey becomes a member on the other hand that may be easier, yes, which is why we support Turkey’s accession. The only problem is that the European states seem to be insincere about getting Turkey in. Turkey’s politics are equally ambiguous. They’re playing with each other! Europe certainly want good economic relations with Turkey, but no more. This equivocation on Europe’s part makes Turkey reluctant to proceed with internal reforms.

European critics say Turkey is not Europe-orientated and cite geographical and religious reasons.

They did not cite those reasons when they accepted Turkey into the council of Europe, or into the OSC, or when they made Turkey member of the customs union. But when Turkey wants to be part of the European Union they suddenly do…

It’s all just a political game, with the Kurdish people suffering. The EU put PKK on their list of terrorist organisations and pledged support to Turkey in its fight against PKK. That tells us they don’t want Turkey to solve the problem in a peaceful way. If Europe really wants Turkey to change it should first of all change its own approach. PKK is -whether they like it or not- a Turkish reality and the only way to solve this issue is through dialogue. If you forbid a people to have its own language and culture you automatically create movements such as PKK, and even much more radical ones.

Sometimes we feel the large European players are again trying to divide and conquer us: a modern-day Lausanne.

It’s journalism, Jim, but not as we know it!

The kindling flame of the paper paper.

Prophets of doom everywhere herald the ending of the age of paper. Out with the old, in with the new: electronic books and newspapers are here to take over. No more inky fingers after reading a newspaper or hitting the butler over the head for not having properly ironed it. Now you can finally get rid of your dog as you don’t need it to fetch your morning newspaper anymore. And best of all: no more cutting trees down! It’s all about the environment, right? In brief: newspapers and magazines are so 20th century, man!

And lo and behold: Amazon’s Kindle is here to steal your geeky heart. A neat little device featuring a great monochrome 6-inch screen using the newest E-ink technology to allow for much less eye-strain -a major problem when reading a lot of text on a computer. And if that’s not enough, Amazon just recently released the Kindle DX which features an even larger screen. But is this gizmo really that revolutionary?

Digi beats paper?

One of the most frequently used arguments is that this new generation of reading gadgets could offer struggling newspapers the opportunity to finally react to online media that have been taking over. In the past many print media companies decided to make their articles freely available on the Internet. It turned out to be an expensive mistake: sales slumped because many readers started reading the free articles online. Newspapers and magazines, already troubled by the economic crisis, were forced to cut down on staff because advertisers began preferring so called net natives over the local traditional ones. Digital ads not only have the potential to reach a much larger audience, they are also more attuned to the quickly evolving web than traditional print media: moving images, the ability to go directly from an ad to the advertiser’s website with just one click. Online advertising took print media by storm and, according to experts, the shift is unlikely to abate.

Models to have readers pay for online news content were developed to make up for lost revenue streams, but according to Steve Outing, a journalist and consultant, it just wouldn’t work:

“Let me say at this point that I am not a “content must be free” advocate. Newspapers can develop new, niche content and get some people to pay for it online. But newspapers’ existing content is better off being free on the Web, as Keller has implied, so as not to kill the opportunity of growing online advertising and the benefits of ubiquitous distribution of news content to reach the widest possible audience — and thus have greater institutional influence on society.”

Outing proposes a ‘softer’ alternative: keep the news content itself free but charge for extra content through a “membership program’ with extra benefits for paying members. “It’s the carrot approach, not the stick one.”

Amazon to the rescue.

Amazon’s Kindle and other e-book readers could likewise help traditional media adjust to the new world. According to Jef Bezos, Amazon.com’s founder, “there are genuine opportunities to save journalism, and we’re excited about helping with that.”
Amazon offers Kindle owners subscriptions to more than 58 newspapers and magazines. Although data on the number of sold subscriptions has not yet been released, Amazon and many of the participating publishers say they are satisfied with the results.
Once a day subscribers get wireless updates, eliminating delivery and printing costs. Experts suggest that media companies might evolve to becoming foremost a digital news publisher with a secondary and limited print product. In the future a printed daily newspaper may even become a luxury item.

But it’s not sure yet whether the Kindle will actually be able to save many newspapers in the troubled realm of print media. According to Roger Fidler, the program director for digital publishing at the University of Missouri, Columbia, it may already be too late:

“If these devices had been ready for the general consumer market five years ago, we probably could have taken advantage of them quickly. Now, the earliest we might see large-scale consumer adoption is next year, and unlike the iPod, it’s going to be a slower process migrating people from print to the device.”

It also remains to be seen whether consumers really want an e-book reader that can only only render black and white, however much shades of gray. Another hair in Amazon’s butter could be the highly anticipated Apple tablet. A quite common remark on gadget geek forums is that they would rather wait for Apple’s full color alternative. Although Apple’s tablet computer would not boast the easy-read E-ink technology, the ability to surf and run other applications besides rendering text could lure many away from the limited and expensive Kindle. For Paul Starr, a professor of sociology and public affairs at Princeton, it’s simple:

“As the Kindle develops, how multifunctional will it be? More like a dedicated word processor, which only does one thing, or more like a computer, for which applications are written by the thousands? The more versatile it is, the better it will compete.”

Shapes and sizes

It will also be very interesting to see how the appearance of articles and publications will transform with the introduction of these new media, if it changes at all. The rise of smartphones, which boast PC-like functionality, has already prompted development of special applications that allow users to read e-books or news articles on their mobile. The most popular of these is without doubt Stanza, an application for the iPhone that already boasts one million downloads. Due to the small size of smartphone screens the original lay-out of books and magazines cannot be preserved. The applications format the text to best fit the screen. Users can also zoom in or change the text font which is then directly rendered on-screen. With books the original text is of course preserved as it would obviously be impossible to make a ‘light’ version (although one could of course always try to overclass Monty Python’s summary of Proust’s À la recherche du temps perdu). But some news media do offer briefer news articles that have been optimized for smartphones and only give a short description. A bit similar to how newsfeeds work.

According to Aimée Van Hecke, CEO of Sanoma magazines Belgium, there will be little difference between paper or digital Sanoma publications:

“Basically articles written specifically for e-book readers as the Kindle will remain the same: lay-out will be virtually similar to traditional print-media, the articles’ length will be exactly the same. The only thing that’s really going to change is the interactivity in articles: if you don’t know a word you can just mark it and look it up directly with your e-book reader, or you can click an advertisement and go directly to the advertiser’s website.”

The first two generations of the Kindle only support Amazon’s proprietary AZW file-format. Files in other formats can be converted by Amazon for a small fee. The Kindle DX on the other hand also supports native PDF. This means that the first two generations work in a way similar to the smartphone applications and that the zoom function disrupts authentic lay-out preserved in the original format. The Kindle DX on the other hand allows users to zoom in on PDF articles without disruption. Because of its larger screen (9,7 inch compared to 6 inch) Amazon has been promoting the DX as the perfect device to read newspaper articles on.
Some early adopters, apparently more attuned to online news, have been rather critical though: “Kindle subscriptions are just digital versions of a printed newspaper and do not refresh as the news changes. There are also no updates until the next publication.” A bit like a paper newspaper, really.

Old school nostalgia

Although it is clear that digital media and electronic e-book readers have had a great impact on the traditional media, it remains to be seen how the situation will further evolve. As more and more players are hopping on the e-car, several signs seem to indicate that the Kindle and its peers may be successful. A couple of American universities are even working on pilot projects to replace students’ textbooks with digital ones. Limited functionality remains a major snag though, and may even prove the e-book’s undoing in the run against evolving netbooks and laptops.

The media shift is not going to be overnight though. Notwithstanding the fact that subscriptions are still falling, there is always going to be a group that prefers ink and paper over virtual. It’s just so much more difficult to impress anyone with an anonymous Kindle peeking out of your bag compared to for example, an issue of the International Herald Tribune or Le Monde Diplomatique. And how are you ever going to impress your intellectual friends without a bookrack stuffed with all the right books?

Call me old fashioned, but to me the paper papers’ flame is still alive and sparkly. Although I’m a recently self-confessed geek with an appetite for gizmos, I’ll stick to my analog paper, thank you very much!

What can I say, I just love the smell of ink in the morning.

A Dutch rendition of this article was published at De Nieuwe Reporter

“Objectief gezien kan je dit geen vredesproces noemen”

Jeruzalem lijkt met haar duizenden vertakkende wijnranken een mooie metafoor voor de complexiteiten van de Israëlische en Palestijnse samenleving, een verhaal zonder einde waar ogenschijnlijk nooit iets verandert. De recente verkiezingen, die een rechtse en zionistische coalitie aan de macht brachten, hebben er alleen maar voor gezorgd dat de status-quo die de regio al lang in haar greep houdt verder duurt.
Volgens Filosoof en schrijver Ludo Abicht, een specialist in het Israëlisch-Palestijns conflict, is de enige mogelijkheid op dit moment een tweestatenoplossing met een. leefbare en aaneengesloten staat voor de Palestijnen. Uiteraard moet de oplossing van beide kanten komen, maar, zo citeert hij Sus Van Elzen, het zijn niet de Palestijnse tanks die Israëlisch grondgebied bezetten maar omgekeerd. Hij weigert een blad voor de mond te nemen en stelde onlangs in een interview dat de rode draad in zijn leven verontwaardiging is:“Sommige problemen in deze wereld zijn oplosbaar. En als je iets kúnt doen, dan móét je het ook doen.” Maar bestaat er überhaupt nog een oplossing voor dit conflict?

(Sofie Schrauwen, Erik Aerts, 13 april 2009)

De uitslag van de verkiezingen voor het Israëlische Knesset van 10 februari strooit volgens velen roet in het eten van het vredesproces. Denkt u dat er, ondanks de nieuwe coalitie, een mogelijkheid bestaat op vrede tussen Israëliërs en Palestijnen?

Uit de Oslo-akkoorden en de Camp David-onderhandelingen wordt meteen duidelijk dat het niet om een vredesonderhandeling gaat maar om een dictaat! De nederzettingen zouden blijven bestaan, geen oplossing voor het vluchtelingenprobleem, geen vaste grenzen, geen opdeling van Jeruzalem. Zonder onderhandelingen met Arafat trok Sharon ongeveer 8 700 kolonisten terug uit Gaza om er tegelijkertijd 14 000 op de Westelijke Jordaanoever te vestigen, een leeg manoeuvre dus. De kaart van de nieuwe plannen in en  rond Oost-Jeruzalem maakt ook veel duidelijk: er is de scheidingsmuur -die trouwens volledig op Palestijns grondgebied staat- en er zijn plannen voor nieuwe nederzettingen. Israël is door blijven bouwen zodat Gaza en de Westelijke Jordaanoever onmogelijk nog verbonden kunnen worden tot één gebied. Er kan dus met andere woorden geen continuïteit van de Palestijnse staat meer komen. Objectief gezien kan je dat dus geen vredesproces noemen.

Aangezien de meerderheid van de bevolking heeft gekozen voor een regering die verantwoordelijk is voor de gruweldaden in Gaza begin dit jaar wil dat dus zeggen dat de bevolking dat allemaal goedkeurt. Er zetelt op dit moment een partij in de Israëlische regering die tien keer erger is dan Vlaams Belang. Je hebt het bijna fascistoïde Yisrael Beitenu, het rechtse en weinig vredesgezinde Likud en Ehud Barak. Eerlijk gezegd: ik ben zeer pessimistisch!

Is het niet vreemd dat iemand als Lieberman benoemd wordt tot minister van Buitenlandse Zaken?

Dat Lieberman 15 zetels haalde terwijl Labor er maar 13 kreeg was een enorme afgang voor Labor. Likud kon een coalitie proberen vormen met Kadima, de partij van Tzipi Livni, maar aangezien ze duidelijk elkaars tegenbeeld waren in de verkiezingen zat dat er niet echt in. Lieberman had de sleutel in handen omdat er zonder hem geen nieuwe regering kwam. Op die manier kon hij een zo belangrijk ministerie opeisen.

Op dezelfde dag dat de coalitie van de grote drie -Likud, Yisrael Beitenu en Labor- een regeringsverklaring met de gebruikelijke retoriek hield -het vredesproces moet voortgezet worden, de veiligheid van Israël blijft prioriteit, er moet aan Palestijnse kant een juiste partner gevonden worden om mee te onderhandelen- geeft Lieberman een conferentie op zijn ministerie waarin hij net het omgekeerde zegt: er is geen plan voor een Palestijnse staat en we gaan zonder concessies door met ons beleid. Hij runt met andere woorden de show.

Premier Netanyahu liet weten dat hij de gesprekken toch verder zou willen zetten…

Met Mahmoud Abbas? Aangezien Hamas in democratische verkiezingen een meerderheid gehaald heeft vertegenwoordigt Fatah niet langer de meerderheid van de Palestijnen. Israël moet dus met Hamas praten.

De onderhandelingen in Caïro tussen Fatah en Hamas over een eenheidsregering sprongen al verschillende keren af. Zullen ze, als ze al slagen, weinig resultaat hebben?

Door de burgeroorlog, of eerder broederoorlog, die In Palestina woedde zal het moeilijk worden. En zelfs als ze slagen betekent dat weinig: Israël heeft al verschillende keren laten weten dat ze niets te maken willen hebben met een regering waar Hamas bij betrokken is. Wat betekenen onderhandelingen eerlijk gezegd dan nog?

Denkt u dat Israël de onderhandelingen echt eenzijdig zou opgeven?

Dat hebben ze tot nu toe altijd al gedaan en ik zie niet in hoe de status-quo kan veranderen. De catastrofale situatie voor de Palestijnen op dit moment draagt ook niet bij tot de veiligheid van Israël. Als Lieberman en zijn ideeën een groter draagvlak krijgen zal die situatie alleen maar erger worden. De zogenaamde voluntary transfers zijn daar een goed voorbeeld van: men maakt het de Palestijnen zo moeilijk dat ze uiteindelijk weggaan, en zodra dat gebeurt sluiten ze de grens hermetisch af.

Op een kibboet van het links-socialistische Mapam vertelde iemand mij aan het ontbijt: “Ik droomde vannacht dat ze allemaal weg waren. Dat zou de hele zaak toch oplossen, niet?” Natuurlijk zou het de hele zaak oplossen! Stel je voor dat hier hetzelfde gezegd zou worden over de joden? Of over de Marokkanen? Stel je eens voor dat men het er in alle ernst over zou hebben ze allemaal in Limburg te dumpen en er daarna een muur rond te bouwen. Als zelfs zulke mensen er op zo’n manier over praten kun je je wel voorstellen hoe andere partijen erover denken.

Misschien kunnen Europa of de Verenigde Staten druk zetten op Israël om de Oslo-akkoorden en de Clinton-parameters te eerbiedigen: die spreken van een viable contiguous state, een leefbare en aaneengesloten Palestijnse staat op 22% van het vroegere Palestijnse gebied. Dan zou men ook de haven en de luchthaven van Gaza-stad kunnen heropenen en de kustwateren terug vrijmaken. In Taba aanvaardden de Palestijnen compensatie in plaats van het recht op terugkeer. Dat betekende toen een enorme doorbraak. Twee weken later kwam Ariël Sharon aan de macht en werden de onderhandelingen bevroren.

In een interview met De Standaard in januari zei u redelijk sceptisch te staan tegenover de nieuwe regering in de VS. Verwacht u nog steeds weinig verandering onder Obama met Clinton als minister van Buitenlandse Zaken.

President Obama ging in een speech voor het AIPAC, een joods-Amerikaanse lobbygroep, veel verder dan om het even welke andere presidentskandidaat om het gerucht dat hij een moslim zou zijn de kop in te drukken. Ik was om verschillende redenen blij toen hij verkozen werd, maar ik bleef toch twijfels hebben. Ook Clinton stond onder druk: Waar ze eerst op zijn minst begrip toonde voor de noden van de Palestijnen stond ze plots helemaal achter Sharons uitspraken toen ze zich kandidaat stelde voor de Senaatsverkiezing in New-York. Obama is al eens door de knieën gegaan voor de lobby: de gematigde en evenwichtige Charles Freeman, werd getipt als de nieuwe voorzitter van de Nationale Veiligheidsraad. Hij is altijd voorstander geweest van een tweestatenoplossing en is één van de weinigen die er iets inhoudelijk over durfde zeggen. Zijn kandidatuur werd gekelderd met geruchten dat hij zou meeheulen met terroristen en Arabieren. Voor sommige groepen zijn die twee spijtig genoeg niets anders dan synoniemen. De joodse lobby valt dus zeker niet te onderschatten.

Wat ik wel merk is dat de inval in Gaza een groot effect heeft gehad op de Amerikaanse publieke opinie. Obama blijft nog steeds algemeen en vaag, maar de enorm disproportionele reactie van Israël in Gaza heeft gelukkig wel al gezorgd voor reacties in de publieke opinie en van Hillary Clinton.

Denkt u dat Obama’s toenadering tot Iran invloed zal hebben op de Iraanse steun aan Hamas?

De VS willen Iran vooral betrekken in een nieuwe Coalition of the Willing in Afghanistan. Ik vrees dat Amerikaanse hoop op verbetering daar een illusie is en dat het grootste deel van het land een moeras is waar ze steeds verder in wegzakken. Aan de andere kant is het goed dat Iran, een zo belangrijke factor in het conflict, erbij betrokken wordt. En nu de VS Pakistan aan het verliezen zijn door bombardementen op Pakistaanse grensdorpen hebben ze een nieuwe bondgenoot nodig.

U blijft dus kritisch?

Ik noem het liever voorzichtig pessimisme. Ondanks de verkiezingsuitslag weet ik dat er in Israël veel mensen zijn die er net zoals ik over denken, dus ik blijf hopen.

De tweestatenoplossing blijft de enige uitweg. Een nationale eenheidsstaat waarbij alle burgers gelijk zijn voor de wet zou ervoor zorgen dat Palestijnen, Druzen en bedoeïenen al snel een meerderheid vormen. In zo’n situatie zou dan in principe Nelson Mandela’s one person, one vote gelden, wat door de duidelijke meerderheid van niet-joden meteen het einde van het zionistische experiment zou betekenen. Dat wil men uiteraard niet en ik begrijp hen volkomen.

Na de inval in Gaza verschenen verschillende artikels dat kolonisten steeds radicaler worden in hun geloof. In hoeverre is het conflict religieus, politiek of economisch?

Ik geloof dat noch de Taliban noch de daders van 11 september religieuze motieven hadden net zoals ik niet geloof dat de kolonisten religieus gemotiveerd zijn. Het is een enorm efficiënt wapen waarmee je alles kan voorstellen als een strijd tussen goed en kwaad, tegen de axis of evil of de Westerse satan, maar volgens mij draait alles rond land, water en geopolitieke macht. In Arthur Hertzbergs boek Joden – Identiteit en karakter van een volk staat dat voor de meerderheid van de joden de religieuze traditie verloren is gegaan. Dan blijven er dus maar twee dingen over: de holocaust en Israël. Israël is een manier voor Amerikaanse joden om zich te kunnen definiëren. Een jood is volgens hen iemand die Israël met hand en tand verdedigt. Dan krijg je situaties waarin verstandige mensen niet meer willen luisteren naar andere meningen. Ondanks de vele tegenstellingen zal de Israëlische samenleving steeds als één reageren zolang het conflict met de de Palestijnen blijft voortduren en er een Arabische dreiging is om Israël van de kaart te vegen. Dat is ook waarom extreme uitspraken van de Iraanse president steeds opnieuw in beeld worden gebracht en bijna elke dag herinneringen aan de holocaust worden opgehaald. Het lijkt een beetje op de situatie in de VS onder Bush na 11 september: Als je weet dat elk moment Arabieren opnieuw een vliegtuig kunnen kapen ga je de leider toch niet aanvallen? Samen sta je sterk!

Uit Israël zelf komen er toch ook kritische stemmen?

Veel meer dan hier zelfs. Haaretz is bijvoorbeeld duidelijk veel kritischer dan De Standaard of De Morgen. Gideon Levy noemde de inval in Gaza al van in het begin een oorlogsmisdaad. Er bestaat dus een dubbel discours! De pacifistische Women in Black, Gush Shalom en Btselem haalden ooit ongeveer 10% via Meretz, een zionistische sociaal-democratische partij partij die vroeger meer uitgesproken was. Nu zijn ze een kleine minderheid, maar ze blijven verder doen. Er is genoeg oppositie! Het probleem is alleen dat die discussie vaak herleid wordt tot banaliteiten en zwart-wit denken. Zelfs al verdedig je het recht op bestaan van de Israëlische staat zoals ik, het feit dat ik kritiek geef zorgt ervoor dat veel mensen mij als antisemiet bestempelen. Het lijkt wel alsof je enkel kan kiezen tussen twee mogelijkheden: critici zijn ofwel antisemieten ofwel zelfhatende joden.